Donderdag zijn we met 4 mensen wezen snorkelen op het mooste stukje strand dat ik er heb gezien. Veel vissen heb ik helaas niet gezien, maar de rest was prachtig! Erna hebben we lekkere pannekoeken gegeten bij een restaurantje (Fatima's)in een luie stoel met uitzicht op de zee: beter kan het niet! Of toch wel? Op de terugweg vond ik 200 MTN in het water, waarvan we later bij dezelfde toko cocktails hebben gehaald. De rest hebben we weinig meer gedaan dan relaxen in de zon, wat natuurlijk ook moet gebeuren!

's Avondsgingen we weer naar fatima's toe om even wat te drinken. We werden keurig begeleid door een hond, zoals bijna elke avond (maar steeds verschillende). Hier ontmoette we een aantal 'interessante' personen (om het maar even aardig te brengen voor de verandering). Naast me zat een dronken Afrikaan, die steeds meer mijn kant op kwam. Hierop bleef ik ook elke keer weer een stuk opschuiven op de bank waarop we zaten, totdat ik bij een paal belandde. Tactisch als ik ben (not)liet ik overdreven aan Eva zien wat er aan de hand was, wat ook nogal opvallend was voor die vent. Gelukkig wist Eva te vertellen dat het een spelletje was in Nederland, wat hij nuchter (als hij ooit nuchter is) vast ook had geloofd.. Hij was nog niet eens de apartste daar, er was namelijk ook nog een Amerikaanse. Veel woorden wil ik er niet aan kwijtaangezien ik na uitspraken als: 'Ze moeten in Rwanda maar eens ophouden met piepen want de genocide duurde maar 10 dagen en in Zuid-Afrika is er jaren lang apartheid geweest' en 'dit is Afrika, iedereen heeft AIDS!' alsnel klaar met dr was. Natuurlijk werden we weer keurig terug gebracht door de hondenbrigrade. Van deze hond kwamen we echter niet meer af, en is ons helemaal gevolgd tot ons huisje. Boozie, zoals we haar genoemd hadden, heeft zelfs de hele avond voor ons huisje geslapen!

De volgende ochtend was iedereen druk bezig met Booz die je overal achterna liep. We hadden haar al snel lid van onze exchange groep gemaakt (of eigenlijk had ze zichzelf uitgenodigd). Tegenover onze lodge kon je verse kokosnoten kopen wat we natuurlijk hebben gedaan! Ze werden voor onze ogen van d eboom af gehaald, jammie!! Hoewel ik niet van cocosnoten hou kun je hier natuurlijk geen nee tegen zeggen! De kokosnoten hadden we bewaard voor... na het surfen! Met een klein groepje gingen we het, inmiddels best ruige, water in. In het begin was het even zwaar, maar na de 1e goede golf, en daarmee bedoel ik vooral het feit dat je met de goede kant boven water bent, begon ik de smaak te pakken te krijgen! Helaas dacht mijn surfboard er anders over en kreeg ik een klap op mijn hoofd. Na even heen en weer geschud te hebben (enorm aan te raden als je last van je hoodf hebt, not..) ben ik weer verder gegaan. De tijd ging helaas erg snel. Opeens zei iemand dat ik iets roods op mijn hoofd had :'ja, heb ik altijd. verbrand nogal snel'. Helaas gaf het rode deze keer af, wat niet echt een kenmerk is van verbranding... Het viel gelukkig allemaal enorm mee hoor;)

Eva en ik waren ook nog even naar het marktje in Tofo geweest, en werden natuurlijk vergezeld door Boozie. Op de heenweg rende er opeens een jochie heen met een stok en begon Booz te slaan, Eva heeft dat rotjoch gelukkigkunnen verjagen. De terugweg werd het helaas allemaal iets gevaarlijker dan een jochie van een jaar of 5. Boozie zagen we nergens, en een andere hond had 'de taak' overgenomen. Later kwam er nog een zwarte hond bij die erg onderdanig was en er heel slecht uit zag. Ik zei nog tegen Eva: 'dit is de enige hond waar ik bang voor ben'. Erna kwam er een 3e bij. Nadat de honden wat met elkaar speelde werd het allemaal wat gemener, en tegen de zwarte gericht. Binnen no-time kwamen er allemaal honden aanrennen, ik schat echt boven de 10! De zwarte hond, bleef ons maar volgen waar we natuurlijk niet echt op zaten te wachten. Na een tijd sprongen ze allemaal op die ene hond, gebijt gejank alles! Ze hielden maar niet op! Hoe rot het ook was: we liepen door omdat we zelf niet aangevallen wilden worden. De hond wist eindelijk los te komen en... rende achter ons aan! De rest van de honden volgden natuurlijk! Hierop zijn we redelijk ver de zee in gelopen, met de inmiddels mankende en (nog steeds) jankende hond achter ons aan. We werden de rest van de wandeling achtervolgd, maar we konden ze nu gelukkig redelijk op afstand houden. De hond liep met ons mee naar huis, en wat bleek: het was Boozie! We hadden haar helemaal niet herkend...

Later die avond, onze laatste, zijn we ergens wat wezen eten in een lokaal restaurantje. Ze waren helaas niet zo gewend dat mensen geen vlees of vis eten, dus ik heb heerlijk van de rijst kunnen genieten (dat ook wel heel erg lekker was!). Zoals we na Swaziland inmiddels wel waren gewend vielhet stroom uit, zodat we een romantisch diner hadden met zn allen;)

Zaterdag gingen we helaas weer weg uit Mozambique, maar gelukkig nog niet naar Pretoria! We hadden nog een tussenstop bij het Krugerpark in Komatipoort. De terugrit verliep verassend soepel. op een aantal politie aanhoudingen (lees: doorrijdingen) na. We waren ongelofelijk blij om weer in 'ons' Zuid-Afrika te zijn! Ik ben bijna van de politieagenten hier gaan houden! Bijna.....

De lodge dat we in Komatipoort hadden was erm mooi en had uitzicht op het park! Helaas hebben we niets gezien maar dat hebben we de dag erna kunnen inhalen! We hadden van een local gehoord dat er een plaats in de buurt was, Marlov, waar er een hoop dieren zijn: maar geen hekken! Daar gingen we natuurlijk even heen! Onderweg kwamen we de lodge tegen waar een ander deel van onze groep had gezeten, en later zagen we ze zelfs lopen! Iets anders, nog veel leuker, wat we zagen lopen is te zien op de foto's: GIRAFFEN! We reden langs het huis en zagen ze opeens staan. Hollands als we zijn stapte we meteen de auto uit om bij die mensen in de achtertuin te lopen om zo dicht mogelijk bij de giraffen te komen. Gelukkig hadden we Impala bij ons die met het 'geniale' idee kwam om een klein takje met een paar blaadjes vast te houden om ze te lokken. Opzich een geweldig idee; in de woestijn of op dr noordpool. Deze tactiek is niet echt aan te raden in een groen gebied vol met bomen...

Erna gingen we weer opweg naar 'huis', zo mag ik het onderhand na 100 dagen wel noemen:)