Rond half 4 zijn we terug gekomen van onze roadtrip door verschillende buurlanden van Zuid-Afrika.Zoals altijd is er weer een hele hoop gebeurd en ben ik waarschijnlijk al de helft vergeten...

Allereerst was er vrijdag wat gedoe met het regelen van de huurauto, waardoor we een tijd later vertrokken dan dat we van plan waren. De rit verliep eigenlijk verdacht soepel, totdat we bij de grens van Swaziland aankwamen. Toen we zonder problemen een stempel kregen waren we al erg optimistisch, iets te optimistisch.. Het bleek dat het alleen een stempel was op SA te mogen verlaten. Toen het grootste deel van onze groep de stempel om Swazi binnen te komen gekregen hadden begonnen de problemen: Chinesen waren een uitzondering, ze hadden een visum nodig en kregen niet zomaar een stempel. Hun oplossing was dat ze het land in mochten, maar dan maandag een visum moesten halen. Hierdoor viel ons plan om op zondagochtend te vertrekken naar Maputo in het water (zoals je later wel kunt lezen: letterlijk en figuurlijk). Opsplitsen leek me niet zo'n goed idee omdat niemand een dag in Tofo wilde laten schieten, ik al helemaal niet. Met als 'logisch' gevolg, ik bood aan langer te blijven (samen met Fabian die reed).

Deze dag hadden we ook onze eerste aanvaring met de politie: 'Mag ik uw rijbewijs even zien?'Ja, hij ligt alleen wel in de achterbak' 'Oke, dan is het goed! Tot ziens'. De poitie viel dus erg mee (wat waren we nog onschuldig).

Toen we aankwamen bij het hostel (Hwane resort)viel de regen met bakken uit de lucht en onweerde het als een gek. Wie zou zich weer in het groepje hebben gevoegd om door de regen naar de receptie te rennen? Jawel.. Impala.Alsof we niet al genoeg geluk hadden: de stroom viel uit waardoor koken erg lastig (lees: onmogelijk)werd. Dit kwam echter wel vaker voor (namelijk elke dag). 's Ochtends kwamen we er eigenlijk pas echt achter hoe mooi de omgeving was: gifgroene heuvels en open velden met grazende paarden erop. Dit was allemaal in onze 'achtertuin'! Hoewel het enorm koud en mistig was viel het allemaal nog best mee. Onze eerste dag gingen we naar de grootste vulkaansteen ter wereld die we volgens Alex op een 'blanket'(=dekentje ipv 'sign'=bord) konden vinden. We hebben een heel stuk gewandeld tussen een groep locals wat erg gezellig was. Aan het eind moesten er natuurlijk foto's gemaakt worden van ons blanken. Na het hiken vroeg ik in de auto: 'waarom zijn we eigenlijk niet naar die steen geweest?'. Bleek dat we daar dus de hele tijd op gelopen hadden... oeps.. Erna zijn we nog even 1,5 uur naar een game reserve geweest. Tenslotte zijn we naar een hotspring geweest: 'the cuddle puddle'.Dit viel eigenlijk een beetje tegen aangezien het gewoon een zwembad was met warm water, maar na het spelen van 'Marco Polo' met onze groep en wat locals was het eigenlijk hardstikke gezellig!

Zondag zijn we 's ochtends gaan paardrijden. Hethadde hele nacht en ochtend geregend, maar toen washet gel;ukkig net even droog! Er werd een sloom paard naar me toe gebracht waar ik op mocht, ik steeg op en werd er weer bijna fgeknald. Dat beest probeerde me er een aantal keer af te bokken en had totaal geen zin om naar mij te luisteren. Na een paar scheldwoorden en trappen van mijn kant heeft ze haar naam gekregen: bitch. We reden dwars door de heuvels, koeien en riviertjes heen wat ernorm leuk was! Maar toen, gingen we in galop. Ik ben in geen tijden meer zo bang geweest, wat ging dit beest hard! Helaas heb ik er geen rem op gevonden, dus ik heb me er maar aan overgegeven. Toen we later (eindelijk)weer aan het stappen waren bleef het lastig om dr een beetje in te houden. Dit kwam helaas doordat er weer een galop-stuk aan kwam... Daar gingen we weer! Natuurlijk had ik weer net zoveel in te brengen als de 1e keer (0,0%). Het paard van de begeleider ging naar links, en mijne rechtdoor. Opzich was dit niet zo erg geweest, als er geen enorme stenen op de grond lagen! Na wat heen en weer geslalom had ik ook dit overleefd! Voorlopig heb ik wel weer even genoeg van paarden...

Erna zwaaide we de rest van de groep uit, mietje als ik ben stond ik er met tranen in mijn ogen. Wij, de achterblijvers wilde graag gaan raften, maar dit was helaas niet meer mogelijk (domper nummer 1 ). In plaats hiervan gingen we naar een ander park toe, wat erg leuk leek (met de nadruk op leek). We kregen een kaart en er werd uitgelegd dat je we op 1 weg niet konden rijden omdat het een 4x4 weg was. Ze hadden beter kunnen melden dat ALLE wegen op het park een enorme chaos was! We reden op een rot stukje, maar aangezien ze hadden gezegd dat het een 4x2 weg was gingen we ervan uit dat het later beter werd, uhm, niet dus! Toen we echt niet meer verder konden (omdat de onderkant van de auto dan compleet weggeschaaft zou worden) probeerde we achteruit weg te komen.. Omdat dit al helemaal een hel was probeerde Fabian te keren, een combinatie van keren en rotsen is niet aan te bevelen! Het gevolg: krassen op de achterbumper, een duwende Eva en de geur van verbrand rubber. Nooit meer! Na oud-Hollandsch geklaagt te hebben kregen we ons geld terug en stapte we in de auto: het stuurslot zat erop. Ik zei al: beweeg het stuur heen en weer en dan gaat het eraf.. niet dus! Autoboekje? Nergens te vinden. Vragen bij de receptie? Dat gaat hem ook niet meer worden. Na een tijd kwam er een man aanrijden. Dit was mijn moment of fame: ik hing het hulpeloze meisje uit dat niets van auto's weet en dr auto niet meer kan starten (een rol die trouwens erg goed voor me is weggelegd). Gelukkig bood hij zijn hulp aan, maar mr.Impala had het 'al' gevonden: hij had de sleutel niet opgedraait! Erna gingen we naar de dam, wat heel mooi was. Na er een tijdje gestaan te hebben kwam er een auto voorbij rijden, met een paar van 'onze' mensen erin. Erg toevallig!

Maandagwas 'the day': we gingen naar de ambassade. Ervoor gingen w enog even boodschappen doen, en Amber was dr pinpas kwijt. Gelukkig zat hij gewoon in haar portemonnee en konden we verder. Eenmaal aangekomen schrokken we ons rot: het gebouw stond zowat op instorten! Toen we eindelijk het juiste hokje hadden gevonden en aan de beurt waren werd het nog leuker. Gelukkig waren de paspoorten die ze aan de grens moesten afgeven aanwezig, maar de ambtenaar wist niet hoel lang het zou duren en moest het evn aan haar baas vragen. Toen ze eindelijk weer terugkwam bleek dat de baas aan het vergaderen was: 'kom over zo'n 3 uur maar terug'. Gelukkig werd ze net gebeld dat het klaar was, en kon ze er weer heen. Gelukkig kon het dezelfde dag nog aangezien we naar Maputo wilde, maar we moesten een getypte brief inleveren met de reden voor de aanvraag. We zijn er achter gekomen dat dit zonder computer dit erg lastig is! Nadat we eindelijk een plek hadden gevonden waar je brieven kon laten typen schoot het maar niet op. 'oh, het duurt zo'n 40 min -1,5 uur'. Hierom vroeg ik of ik het anders zelf mocht typen, en bleef ik de irritante blanke klant uithangen (wat maar al te goed werkt). We kregen de getypte brief nogredelijk snel.

Ten slotte moesten we betalen bij een bepaald hokje, waar een enorm lange rij stond! Een man achter me probeerde me uit de rij te krijgen door me wel even uit te gaan leggen waar ik precies moest zijn. Deze keer trapte ik er een keer niet in, ik leer nog wel eens iets op mn oude dag, en bleef ik gewoon staan. Omdat het zo lang duurde ging Impala naar de vrouw, om haar proberen om te kopen. Met 40 rand (4 euro) extra lukte het gelukkig! Hoewel we toen het visum eenmaal klaar was al vooraan in de rij stonden (met de irritante man voor ons omdat hij voor ons glipte) waren we enorm blij dat we eindelijk op pad konden: op naar de volgende rampen!